Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΣΣΗ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΚΡΗΤΗΣ & AWARDS ΣΤΗΝ «ΓΥΝΑΙΚΑ».
Άρωμα γυναίκας στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κρήτης & Awards .
Φέτος αναμφίβολα είναι η σειρά των γυναικών να κατακτήσουν το Φεστιβάλ ,όπως αργά αλλά σταθερά κατακτούν όλη την βιομηχανία του θεάματος. Και όταν περπατούν στο κόκκινο χαλί κλέβουν πάντα την παράσταση . Με φωτεινό δίαυλο την τέχνη του κινηματογράφου το φεστιβάλ θα προσεγγίσει την γυναικεία ταυτότητα και τους ρόλους που η γυναίκα διαδραματίζει σε όλες τις κοινωνίες.
Σε μια περίοδο όπου οι γυναικοκτονίες είναι πια καθημερινή είδηση ,σε ένα κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο συντηρητικός και όπου υπάρχουν σύννεφα και ερωτηματικά για το πότε η γυναίκα θα βρει την θέση που της αξίζει και όχι ένα ρόλο στο σύστημα , χωρίς να γίνεται ούτε είδωλο , ούτε κακοποιημένη γυναίκα.
Τα τελευταία χρόνια η σκέψη μας είναι σε όλες αυτές τις κακοποιημένες γυναίκες ,στη βιωματική μοναξιά τους ,στην καταπίεση ,στην αμφισβήτηση των παραδοσιακών ρόλων, στην κραυγή αγωνίας για κατανόηση...... Αναρωτήθηκα πρώτα απ’ όλα σαν κινηματογραφίστρια, τι κρύβει άραγε μια γυναίκα πίσω από τα μαύρα γυαλιά της ,πίσω από την κελεμπία της ,πίσω από την πόρτα της, πίσω από την μπούργκα της ,πίσω από ένα σφαλισμένο παράθυρο του σπιτιού της , πίσω από τον άντρα της, πίσω από την καθημερινότητα της και τα τόσα άλλα πίσω;;; Κρύβει άραγε την ευαισθησία της ,το χιούμορ ,την μοναξιά ,την καταπίεση , την κακοποίηση, την καταξίωση, την αμφισβήτηση των παραδοσιακών ρόλων, την κραυγή απόγνωσης , την κοινή αγωνία για τον προσδιορισμό της γυναικείας της ύπαρξης;
Το γυναικείο μου βλέμμα στην σύγχρονη δημιουργική ταινία μυθοπλασίας για την γυναίκα, δεν εξαντλήθηκε στους βασικούς της ρόλους ως μάνας, συζύγου, εργαζόμενης. Άραγε σε όλες αυτές τις ταινίες που προκρίναμε να προβάλλουμε , ποιες είναι εκείνες οι ματιές που εμπνέουν και δείχνουν έναν θηλυκό τρόπο θέασης του κόσμου, για τις σχέσεις που πονάνε τις γυναίκες, για την απαξίωση για την βία..Και από την άλλη κάτι πιο αισιόδοξο , η σχέση της γυναίκας με το σώμα ,με την εξωτερική ομορφιά, τη μητρότητα , την εργασία , την επιτυχία την καταξίωση.
Ως καλλιτεχνική Διευθύντρια , ως δημοσιογράφος, ως σκηνοθέτης, μα κυρίως ως γυναίκα ,αναλογίστηκα πόσες οκάδες αφιερώματα έγιναν στον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια γύρω από τη γυναίκα; Πόσο χρειάζεται στ’ αλήθεια να διακρίνουμε το φύλο μέσα από μια ταινία και πόσο στο σινεμά χρειάζεται τέτοιος διαχωρισμός για τις ποσοστώσεις και τις ίσες ευκαιρίες των γυναικών στις κοινωνίες ,για την βία ,για τις γυναικοκτονίες; Μα να που χρειάζεται....
Σίγουρα αν ζούσαμε σε μια ιδεατή κοινωνία δεν θα είχε νόημα όλη αυτή η συζήτηση και η κουβέντα για την γυναίκα ,για την κλιμακούμενη βία ,για την νομική κατοχύρωση του όρου για τις ανύπαρκτες δομές και προβλέψεις φροντίδας προστασίας και υποστήριξης των κακοποιημένων γυναικών. Σε μια ιδεατή κοινωνία δεν θα υπήρχε η διάκριση «για τον ρόλο γυναίκα» αλλά για τον «άνθρωπο γυναίκα» .
Και βέβαια στόχος όλου αυτού του αφιερώματος δεν είναι να ανταλλάσσουμε μόνο ιδέες, απόψεις, γνώμες και διακρίσεις μεταξύ των δυο φύλων ,αλλά μέσα από την δύναμη της εικόνας που ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις ,να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι πάνω σε εκείνα ,που άντρες και γυναίκες χτίζουν από τον προηγούμενο αιώνα ,για τα νομοθετικά πλαίσια των ίσων ευκαιριών και των διεκδικήσεων ,για να στεριώσει μια ανθρώπινη κοινωνία ,που δεν θα αφήνει καμιά γυναίκα μόνη της, γιατί πρωτίστως «μας θέλουμε ζωντανές» και «ίσες».
